DE KAMPONGS WERDEN WEER BEVOLKT

Het leven op het land werd weer druk. Zo gingen onze dagen in Banjoemas voorbij. Wat echter ook veranderde was het weer. Tot nu toe hadden we geen dag zonder zon gezeten. Nu echter ging zij soms schuil achter een regenbui. Elke dag werd dit euvel erger. En dan opeens op een zaterdagnacht (eind augustus) een hevig gekraak en onze tent is er geweest. Verschrikt werden we wakker. Weer een aanval? Nee, er werd niet geschoten. Maar wat zijn we nat, hoe is dat mogelijk? Een hevig getik op het zeil hielp ons al spoedig uit de droom. Ook van andere tenten hoorden we gehuil. Ook die hadden de geest gegeven. Het kampeergenot was een waterballet geworden. Ook onze andere kleren waren een willige prooi van het water geworden en daar zaten we dan. Mopperend hebben we maar een droog plekje opgezocht. Van slapen kwam echter niet veel meer. De volgende morgen oordeelde de ritmeester het ook maar beter dat we een nieuwe home kregen. Alhoewel hij vond dat zolang de wagens maar droog stonden er nog geen vuiltje aan de lucht was. Voor de jongens was dit een reuzentraining Na twee dagen (2 september) zijn we echter vertrokken naar onze tegenwoordige standplaats, Gombong!

Ook hier hetzelfde liedje. Ogen en oren open. De tweede week ook bezoek van onze overburen gehad. Hetzelfde als in B.! Schieten dat horen en zien je verging en dan is het weer voorbij. Tot nu toe geen enkele gesneuvelde te betreuren. Maar om ons heen vallen er nog dagelijks vele van onze wapenbroeders. Vallen bij het uitoefenen van hun plicht. Wagens lopen op mijnen, patrouilles worden beschoten, huizen worden een prooi der vlammen en onschuldige inlanders worden vermoord, omdat ze met ons willen samenwerken. Dit terwijl er geen oorlog meer is. Er klopt iets niet! Elke nacht zijn ze op pad om hun daden, die het daglicht niet kunnen verdragen, uit te voeren. Moet dit alles zo doorgaan? Wij weten het niet. Wel weten we, dat het morgen onze beurt kan zijn.

Wat zou u zeggen als ook uw zoon, verloofde, man of familielid door terroristenhand viel? Was het dan nog zijn eigen schuld, en gaf u dan nog de extremisten gelijk? En stel eens voor dat ze gelijk hebben. Hoe is het mogelijk dat er dagelijks honderden vluchtelingen zich bij ons aanmelden, uitgeteerd en zich nog met moeite voortslepend? Doen ze dit omdat het onder de blanda’s altijd heel slecht is geweest? Nee, ik zeg u, en dit wordt hier elke dag weer bewezen, het zijn niet de inlanders die tegen ons zijn, het zijn de enkelingen, waaronder ook nog vele Jappen en Moffen, die hier de bevolking ophitsen. Onder de jeugd vonden ze willig gehoor en die wordt dan ook opgezweept tot het uiterste. Weten niet dat ze bedrogen worden. Denken zelf dat ze met een paar man onze posten kunnen uitmoorden.

Uit vele gesprekken met gemaakte gevangenen blijkt dit overduidelijk. Steeds is het: jullie hebben geen wapens en bij het eerste schot gaan jullie op de loop. Het tegendeel is echter waar! Voordat ze beginnen spreken ze elkander moed in. Wordt er echter teruggeschoten van onze kant, dan kan ook dit niet meer helpen en als hazen gaan ze er vandoor onze jongens staan pal en zullen zich niet zo gemakkelijk van de wijs laten brengen. We zullen de rust hier herstellen, want dit heeft de bevolking dubbel en dwars verdiend. Hulpvaardig zullen we blijven, maar ook hard als het tegen de benden gaat. Blank en bruin staan hier naast elkaar om ook weer Indië tot een gelukkig land te maken.

EINDE